Reis verslag Roemenie

  • 1
  • 24 mei 2015
1024 307 Jacques

In Mei 2015 zijn wij in het kader van het 25 jarig bestaan van de stichting Roemeense Kinderhulp een weekje op reis geweest naar de stad Sovata.

Dit is het verslag van Sonja van onze reis:

Terug van een enerverende week vakantie in Roemenië. Via de Stichting Roemeense Kinderhulp hadden wij 20 jaar geleden twee gastkinderen van 11 jaar drie weken lang voor een vakantie in Nederland. Na deze drie weken viel het afscheid ons zwaar want ze worden onderdeel van je familie. Gelukkig hebben wij met één van de twee contact kunnen blijven houden. We ondersteunen hen met pakketten in de wintermaanden. Vaak kregen we de vraag wanneer we nou eens naar Sovata in Roemenië zouden komen. En nu de stichting 25 jaar bestond en er een jubileumreis georganiseerd wordt vonden wij dit de mogelijkheid om mee te gaan. Zaterdag 2 mei was het dan zover. Via Dortmund een vliegreis naar Tirgu Mures en daar met een huurauto richting Sovata. Er was een soort van Nederlandse invasie want er zijn zo’n 150 Nederlanders die kant uit gegaan. We zaten met 13 Nederlanders in pension Kali. De goedlachse gastheer sprak alleen Hongaars dus dat werd een hoop handen en voetenwerk, maar je komt er wel uit. We werden ontvangen met een glaasje Palinka, poeh het had heel veel weg van spiritus…
Zondag was het dan zover. De reünie met de gastkinderen. Ik was super zenuwachtig om Béla weer te zien, ons kind was inmiddels natuurlijk een volwassen man. Maar de ontmoeting met hem was geweldig. Heerlijk om in levende lijve met hem te praten en te knuffelen. Hij bleek ook heel zenuwachtig te zijn wat ik ook voelde aan het trillen toen we samen op de foto gingen, maar gelukkig was dit snel over. En al gauw probeerden we twintig jaar in te halen. Natuurlijk gaat dan zo’n middag veel te snel voorbij, maar we werden uitgenodigd om de avond erna met zijn moeder en zus, zwager en neefjes kennis te maken. Dus maandag aan het eind van de middag togen we naar de flat waar hij en zijn moeder wonen. We werden hartelijk ontvangen en wat was het leuk om zijn moeder in levende lijve te ontmoeten. We hadden vaak via brieven contact maar het is toch heel fijn om elkaar in de ogen te kijken. Helaas is Bela’s moeder ernstig ziek en voelde ze zich niet zo lekker die dag. We gingen met zijn vieren naar zijn zusters huis. Wat een warm welkom kregen we daar. Het was net alsof we familie waren en kregen veel knuffels en dankjewels over het feit dat we zo goed voor hen zorgden. Natuurlijk hadden we lekkere dingen uit Holland meegenomen en cadeautjes voor iedereen. We werden uitgenodigd om te blijven eten. Er werd een hoop vlees op de barbecue gelegd met daarbij frietjes en salade. Het werd een superavond. Bela’s zus is lerares op een kleuterschool en zij nodigde ons uit om daar een kijkje te komen nemen. Dit hebben wij natuurlijk met beide handen aangegrepen. Dus de volgende dag togen wij naar haar school. Kleine lokalen waarin per klas 20 leerlingen zaten. In haar klas zaten kinderen in de leeftijd van 3 tot 6 jaar. De staat zorgt alleen voor het gebouw, maar voor de rest zijn zij afhankelijk van wat ze krijgen. Gelukkig heeft de stichting hen al heel veel geschonken. En wat hadden zij het gezellig gemaakt voor de kinderen. En er zaten zulke leuke kindertjes in de klas. We werden toegezongen en natuurlijk hebben wij wat mooie foto’s gemaakt. Maar ons werd wel duidelijk dat zij het zonder spullen van de stichting het heel zwaar hebben, dus misschien dat we daar in de toekomst nog iets in kunnen betekenen. ‘S middags is het jubileum feest van het kindertehuis Tinkerbell. Deze is 10 jaar operationeel. Hier leven inmiddels 23 kinderen in een gezinssituatie. Dit tehuis is opgezet door de stichting. En zo wordt het weer een dag met een gouden randje.
Woensdag hebben we de toerist uitgehangen in een grotere stad Sighișoara. Met een bus vol Nederlanders en een gids reden we naar de stad waar we een rondwandeling deden, na een heerlijk gezamenlijke lunch reden we weer terug naar Sovata. Wat zo leuk was is dat we in het pension met mensen zaten die ook gastouder zijn of pakketgezinnen hebben, je hebt dus een overeenkomst en het is geweldig om laat op de avond en ook bij het ontbijt de verhalen en ervaringen van anderen te horen. Vaak waren dit emotionele verhalen en dan is het fijn om dit met elkaar te delen. Die avond gaan we met twee dames uit eten na een wandeling om het berenmeer. Dit is een zout-water meer die in de zomermaanden wordt gebruikt als helio-thermische therapie.
Donderdag gaan we naar het dorp Sarateni waar we bij het uitstappen uit de auto worden aangesproken door een lerares van de plaatselijke school. Of we binnen willen kijken? Nou die uitnodiging nemen we maar wat graag aan. Ook hier lijkt het of je tig-jaren terug gaat in de tijd. Wat vooral opvalt is dat de mensen zo ontzettend vriendelijk en gastvrij zijn. We krijgen thee en een rondleiding door de school. Gelukkig is ook hier te zien dat ze met hulp van diverse stichtingen al de nodige verbeteringen aan het gebouw hebben kunnen uitvoeren. Maar de verwarming in het gebouw gebeurt via keramische kachels die op hout worden gestookt. En de toiletten zitten buiten in een apart gebouwtje. We maken kennis met diverse leraren en de gymleraar blijkt als gastkinderen voor een vakantie in Nederland geweest te zijn en draagt warme herinneringen hieraan mee. Jacques gaat die middag mee met een wandeling door een van de arme zigeunerwijken in Sovata. Erg aangrijpend allemaal.
En dan is het alweer de laatste dag. Vandaag gaan we met paard en wagen rijden in de achterwijk en heuvels van Sarateni. We worden verwend met een op een houtvuur klaargemaakte picknick. Het is heerlijk weer en we genieten als een malle van de prachtige natuur. ‘S avonds is het de jubileumavond vanwege het 25-jarig bestaan van de stichting. Voor dit feest hadden we ook Bela en zijn zus en zwager uitgenodigd. Helaas blijkt dat Bela’s moeder is opgenomen in het ziekenhuis met uitvalsverschijnselen wat een gevolg lijkt te zijn van de eerder genoemde ziekte. Bela ziet gelukkig nog kans om aan het eind van de avond nog even langs te komen zodat we nog afscheid van hem kunnen nemen. Poehhhh net als twintig jaar geleden valt dit ook nu niet mee. Maar we hebben hem beloofd dat we zeker weer naar Roemenië komen. Want wat een prachtig land is dit ?. We hebben met eigen ogen kunnen zien dat de hulp die inmiddels al zoveel jaren wordt geboden zeker een vooruitgang in de leefwijze van deze mensen heeft gebracht. Echter is er nog veel hulp nodig en kan er nog meer worden bereikt. Wij zullen zeker doorgaan met het steunen van deze stichting.
Al met al was dit een heerlijke vakantie in een prachtig land. We komen zeker terug!

  • 1
Om onze website optimaal te laten functioneren maken wij gebruik van Cookies. Zie ook onze privacy Policy
Accepteer onze Cookies
x